Kategorize Etme Beni!

Huyumuz kurusun ki kategorize etmeden duramıyoruz, durdurulamıyoruz efendim. Yabancı dizileri bile uyarlarken iyiyle kötüyü 3 yaşındaki çocuğun bile anlayabileceği bir şekilde insanların gözüne sokmaya çalışıyoruz. Bir Beşiktaş-Fenerbahçe derbisi öncesinde küçük bir çocuğa "Maçı kim alır?" diye sorduklarında "Beşiktaş Galatasaray'ı yenmişti, Galatasaray da Fenerbahçe'yi yenmişti. Dolayısıyla Beşiktaş Fenerbahçe'yi çok rahat yener." şeklinde bir cevap almışlardı. Bu küçük çocuktaki düz mantıkla bazı senaristlerimizin "Bir karakter iyiyse iyidir, kötüyse kötüdür." mantığı arasında pek de bir fark olmaması biraz acımasız gerçekler tadında bir durum ne yazık ki. Elbette, her şey zıttıyla vardır. İyi olmadan kötüden, kötü olmadan da iyiden bahsedemeyiz. Diyalektik hesabı... Peki ya kim demiş bir insan bu sıfatlardan sadece birine sahip olabilir diye? Ya her birey hem yin hem de yang ise?! Kimse tam anlamıyla beyaz ya da siyah değildir. Herkes gri renktedir. Gerçek yaşamda siyah ve beyaz değil açık gri ve koyu gri vardır. Oysa dizilerdeki iyi karakterler meleklere taş çıkartır cinsten. Kötülerse şeytana pabucunu ters giydirir maşallah. İyiye bakıp kendimi kötü mü hissetmeliyim, kötüye bakıp ne kadar iyi biri olduğumu mu düşünmeliyim bilemedim. Psikolojim alt üst oldu benim. Kızların sarışın olma çabalarının altında yatan esas sebep genel olarak Türk erkeklerinin sarışınlardan hoşlanması falan da değil efendim. Bu en az "Biz kızlar her şeyi kendimiz için yaparız." söylemi kadar yalan. Külliyen yalan! İnansak da inanmasak da sarışınlar bembeyaz elbiseleri içinde hep bir melek şeklinde yer edinmiştir bilinçaltımızda. Esmerlerse gece kadar siyah elbiseleri içinde hep bir "öcü" rolünü oynamıştır. Diyeceğim odur ki; sis yelpaze ile dağıtılmaz. Gerçekçi olalım.