Akdeniz İnsanı

Ruhumuzun denize kıyısı vardır bizim. Biz güneyliler suya doğmuş, suda büyümüş insanlarız ne de olsa. Deniz bizim ilacımızdır. Düşüp bir yerimizi kanattığımızda ya da kalbimiz kırıldığında denize koşarız. O tuzlu su, kumların sıcaklığı, dalgaların sesi, yosun kokusu her derdimize devadır. En mutlu anlarımızı sahilde kutlarız. En büyük eğlencelerin ev sahibidir deniz. Dibe battığımız noktada da, gözyaşlarımız denize dökülür. Gözlerimizden düşen minik damlaların denizin uçsuz bucaksızlığına karışıp yok oluşunu izler, hafifleriz. Evrende aslında ne kadar da küçük ne kadar da yok denilecek kadar az olduğumuzu anlarız. Orada tüm egolarımızdan arınırız. Ne anlatsak dinler deniz. Yargılamadan, küçümsemeden… En büyük sırdaşımız, can yoldaşımız olur bir noktada. Hissettiğimiz tüm duyguları onunla paylaşma arzusu duyarız. Paylaşamazsak bir yanımız eksik kalır. Yolun sonu her zaman denize çıkar burada. Nereye gidersek gidelim gözlerimiz hep onu arar. Kilometrelerce yol katedip onu göremediğimizde yaşadığımız hayal kırıklığı bundandır. Mavi hüzündür, mavi mutluluktur, mavi coşkudur Akdeniz’de. Her şey değildir belki ama birçok şeydir bize göre. Deniz olmadan yaşayamaz mıyız? Yaşayabiliriz belki de. Ama onunla bir başka yaşarız işte…